“1+1 gratis: CF en CFRD”
Net als veel andere mensen met CF kreeg ik ook te maken met CFRD (cystic fibrosis related diabetes), de bonusprijs van het CF-bestaan. Suikerziekte. Alsof je als CF-patient niet genoeg om handen hebt! Ik ben op mijn 11e begonnen met het spuiten van insuline. Toen nog in de hoop dat ik er een groeispurt van zou krijgen, dat is niet gebeurd helaas. Iets waar ik nog vaak aan herinnerd wordt als kleinste van de familie. Met een vader van 2.04 cm (die extra 4 cm zijn heilig trouwens, er zwaait wat als je die niet serieus neemt) en twee zussen die de 1.80 cm aantikken kom ik toch slecht weg met mijn 1.68 cm. Niks mis mee natuurlijk, maar toch.
In de loop der tijd is mijn diabetes veranderd van 1x per dag prikken naar bolussen voor elke maaltijd. Er zijn dagen dat diabetes laag op mijn prioriteitenlijst staat. Voor sommige mensen is het hun hele bestaan, maar als je zorgen hebt over je CF én over je niertransplantatie sluit diabetes nog wel eens achteraan aan. Hoewel er ook dagen zijn dat je hele leven er door ontregeld wordt. Hier volgt een voorbeeld van wat ik laatst heb meegemaakt:
Het is 03.00 uur ’s nachts, ik word badend in het zweet wakker met hartkloppingen in mijn keel. Dit voelt niet goed. Wanneer mijn telefoon de glucosesensor scant weet ik het al, rood scherm, een suikerwaarde van 3.3 mmol/L en dalende. Hypo (normale suikerwaarden liggen tussen de 5.5 en de 10). Ik ga mijn bed uit, terwijl mijn zicht wazig is en alles slap voelt. Vlug een boterham smeren, terwijl ik trillend mijn mes probeer vast te houden. Een boterham met chocopasta en (mama's) bramenjam is trouwens een snel werkend medicijn. Zittend op de barkruk in de keuken hoop ik dat het krampachtige gevoel in mijn borst snel wegtrekt. Om 03.15 uur eet ik toch maar een tweede boterham erachteraan. Ik weet dat 20 koolhydraten meer dan genoeg is om de hypo op te heffen, maar stop maar eens met eten als je in zo'n dal zit. De hunkering naar suiker is bijna niet te stoppen. Dan zo maar weer corrigeren voor een te hoge waarde. Gelukkig zijn de hartkloppingen alweer opgehouden, de trillende handen nog niet. Om 03.25 uur lig ik eindelijk weer in bed. Even scannen, 4.1 mmol/L de cijfers staan weer in het groen. Alles is zwaar en moe. Gelukkig is het vrijdag, mijn vrije dag, genoeg slaap te gaan. Zal ik nu al corrigeren voor de overtollige koolhydraten? Nee, dat kan wel even wachten. Ik zet een alarm om over 30 minuten te bolussen. Wanneer ik om 10.00 uur 's ochtends wakker word, weet ik het al… Straal door het alarm heen geslapen natuurlijk, opstaan met een suiker van 12 mmol/L, deze dag is niet meer te redden.
Tsja, zulke dagen horen erbij. Dat zullen jullie ook wel herkennen. Ik ben al heel blij dat ik tegenwoordig zowel een insulinepomp als een glucosesensor heb. Geen gedoe meer met vingerprikken, naaldjes en insulinepennen. Nu is het even mijn arm scannen en ik weet in wat voor situatie mijn lichaam zich bevindt. Diabetes heeft mij geleerd dat sommige dingen gewoon niet te voorspellen zijn. Hoge suikers zonder iets te hebben gegeten? Lage suikers terwijl je net chocolade op hebt? Het kan allemaal. Mijn motto? Elke dag is een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Daar mag op geproost worden (en dan wel even bolussen hè).
