“Als je blijft doorgaan zal je resultaat krijgen, als je stopt niet!”
Ik ben van huis uit opgevoed met het ‘sportplaatje’ van ‘bewegen is gezond voor je’. Dus als kind deed ik van alles. Ik was een actief en streberig meisje. Ik hield van de sportdagen op de basisschool. Veel kinderen hadden een hekel aan die dag vol sport en wedstrijdjes, ik hield er juist van! Ik hield van het wedstrijdelement, de onderlinge competitie, en ik hield van allerlei verschillende sporten. Dus zo’n sportdag was heerlijk voor mij. Ik deed, ondanks mijn CF, niet onder voor de andere kinderen, en belandde vaak in de top-3. En dat maakte het nog leuker natuurlijk!
Maar hoe ouder ik werd hoe moeilijker het ging, merkte ik. Vanaf mijn middelbare schoolperiode werd mijn gezondheid langzaamaan slechter. Ik werd wat vaker en langduriger opgenomen in het ziekenhuis en sporten stond op een wat lager pitje. Het moment dat ik besefte dat ik serieuze stappen moest gaan ondernemen, was toen ik met twee volle boodschappentassen liep, en twee keer moest stoppen met lopen voordat ik bij de auto was. Gewoon om op adem te komen. En ik kan je vertellen, die auto stond heel dichtbij. Dít wilde ik niet halverwege mijn 20-jarige leven!
Toen heb ik een gesprek gevoerd met mijn arts. Mij werd geadviseerd zuurstof bij het sporten te gebruiken, zoals bij fysiotherapie en spinning. Dit vond ik mentaal zeer moeilijk, maar ik merkte wel dat het daardoor beter met mijn conditie ging, en ik kon opbouwen. Dat ging zeer zeker niet vanzelf. Het was jarenlang hard werken. Rome is niet in één dag gebouwd, je conditie en spierkracht ook niet. En al helemaal niet bij een CF-patiënt.
Vanaf die periode ben ik gaan mountainbiken, en ja hoor, ik had mijn favoriete sport weer gevonden! Naarmate mijn conditie beter werd, werd ik steeds fanatieker, gemotiveerder en stelde ik mezelf steeds hogere en zwaardere doelen. En dat doe ik nog steeds, om gemotiveerd te blijven. Met zuurstof sporten heb ik ongeveer één jaar moeten doen. Nu gelukkig niet meer.
Sommige mensen vragen weleens hoe ik dit allemaal kan. Ik fiets nu namelijk gemiddeld vier of vijf keer per week op mijn mountainbike of racefiets. Deze laatste kwam er later bij, en gebruik ik vooral in het voorjaar en de zomer. Ik wil het zeker niet laten overkomen alsof het allemaal heel makkelijk is, ik heb het allemaal moeten opbouwen door middel van veel trainen. In mijn eerste jaren, ongeveer negen jaar geleden, waren het rondjes van vijftien kilometer. Dan sliep ik de rest van de dag omdat ik moe was. Ik moest dingen inleveren in het begin, bijvoorbeeld minder vaak, of niet, naar een verjaardag.
Maar door het doorzetten zijn de dagelijkse dingen weer makkelijker te doen en heb ik genoeg energie. Ik doe de boodschappen niet meer met de auto, maar wandelend of met de fiets (althans voor coronatijd, toen ik nog boodschappen zelf deed). Na een dagje uit met mijn nichtje en neefje ben ik niet meer moe. Voorheen was zo’n dagje weg iets waar ik nog dagen last van had.
Het mountainbiken/sporten zelf blijft soms afzien. Vriendinnen die toch altijd net wat harder kunnen, dat vind ik soms moeilijk. Want dat competitiedingetje (van die sportdag van vroeger) zit er nog steeds in. Maar ik heb nu mijn eigen competitie, omdat ik sport voor mijn eigen gezondheid.
Een bijkomend voordeel van al het fietsen is dat ik sneller herstel van infecties. Ik lig nog steeds af en toe in het ziekenhuis met infuuskuren, maar deze kuren zijn vele male korter dan voorheen, omdat ik er sneller bovenop ben.
Een stukje angst heb ik wel altijd, want het fietsen is zo’n groot onderdeel van mijn leven geworden. Wat als ik veel slechter word en echt niet meer met mijn lieve vriendjes kan meekomen? Zij zullen zeer zeker kalmer fietsen voor mij, maar laat ik dat zelf mentaal toe? Dit is moeilijk te zeggen, maar als het ooit zover is, zal ik daar mee om leren gaan en naar oplossingen zoeken.
Ik haal er dus lichamelijk veel uit, maar ook geestelijk. Het zet dingen op een rijtje als ik fiets met de racefiets. Als ik op mijn mountainbike fiets en in het bos aan het ‘knallen’ ben, denk ik aan niks anders dan bezig zijn met de paadjes en mijn fiets, heerlijk! Net als in de topsport met veldrijden/wielrennen, blijft het hebben van CF afzien, en steeds tikken incasseren. Maar de nasleep van die tikken is nu minder erg, omdat ik een goede conditie heb. Het fietsen en mijn actieve leven bevordert gewoon in zijn totaliteit de kwaliteit van mijn leven.
Mijn instelling is dan ook: "If you keep going you will see results, If you stop you won’t!"
