Nou moe, dat was ook wat. Zat ik net al een aantal weken ontzettend lekker in mijn fysio-flow, ging de deur op slot. Eerst hier thuis, vanwege een vrijwillig gestarte corona-quarantaine. En later ook bij de praktijk waar ik twee keer per week sport met de fysiotherapeut. Van de ene op de andere week was het gedaan met mijn saaie rondjes op de loopband en het pompen van ijzer.

Gelukkig zit ik samen met mijn man en onze hond in quarantaine. Na bijna achttien jaar onder één dak kunnen we elkaar nog steeds prima verdragen. Hij zet zijn werkzaamheden al videobellend vanuit huis voort, en ik doe gewoon wat ik altijd al doe. CF hebben en goed voor mezelf zorgen. Alleen kan ik nu niet zelf naar de winkel. Maar gelukkig ontbreekt het ons vooralsnog aan niks dankzij de hulp van lieve buren. Feitelijk staan wij, als vrouw met CF en partner, met 100-0 voor ten opzichte van de gezonde medemens tijdens deze gekke, angstige tijd. Wij zijn wel wat gewend waar het aankomt op lange periodes van thuis zijn, en ons vermaken zonder veel prikkels van buitenaf. Wij zitten ruim in de collectie joggingbroeken en video-on-demand-abonnementen, zogezegd.

Een van de voordelen van deze situatie is dat we nu elke dag samen een lekkere lunchwandeling maken. Onze hond weet niet wat haar overkomt, want vóór dit hele gedoe kwam dat er lang niet altijd van. Met mijn dagelijkse beweging zit het dus wel snor. Maar van die fysio-oefeningen kwam niets terecht. Ik ben iemand die niet één maar twee stokken achter de deur nodig heeft om continuïteit in haar sportritme te waarborgen. Zelfkennis is een groot goed. Evenals een begripvolle, meedenkende fysio. Net toen ik licht mismoedig eens op YouTube wilde rondneuzen naar oefeningen voor thuis belde hij. Of ik zin had in een experiment: samen sporten op afstand met beeld en geluid. Dat klonk me als muziek in de oren.

Er bestaan apps die het mogelijk maken om een videoconsult te houden. Jij als patiënt krijgt dan dezelfde begeleiding als in de praktijk. En de fysiotherapeut mag deze behandeling gewoon declareren bij de zorgverzekeraar. Zo snijdt het mes aan twee kanten! Nadat je de app hebt gedownload op je telefoon of computer, log je via een beveiligde link in op het systeem en kun je samen aan de slag.

En zo kwam het dat onze woonkamer sinds kort twee keer per week transformeert tot gymzaal. Op zolder vond ik onder een dikke laag stof een yogamat en ergens diep verstopt in een kast bleken gewichtjes te liggen. De fysio leende me twee verschillende elastieken, en daarmee is mijn trainingsuitrusting compleet. Elke maandag en vrijdag om half twaalf rinkelt mijn telefoon. De hond weet inmiddels ook hoe laat het is. Zodra ik op de mat ga liggen om buikspieroefeningen te doen, steekt ze haar natte neus opgewekt in mijn gezicht. Met behulp van muren, deurklinken en het aanrechtblad voer ik een keur aan oefeningen uit. Ik maak squats en lunges dat het een aard heeft. Het feit dat ik sinds deze thuistrainingen meer spierpijn heb dan toen ik nog naar de praktijk ging, is op zijn zachtst opmerkelijk te noemen.

Dat het ondanks alle goede bedoelingen ook nog wel eens mis kan gaan valt af te lezen aan het kale plekje onderaan mijn achterhoofd. Vraag niet hoe het kan, maar laatst raakte ik met mijn haren verstrikt in dat akelige paarse soortement van springtouwelastiek. Mijn man moest me uit mijn benarde positie bevrijden middels een ferme ruk aan mijn talloze keren om het elastiek gewikkelde nekhaar. Een tamelijk pijnlijke blessure. Het is maar goed dat ik de deur voorlopig toch niet uithoef.

De voldoening is groot merk ik. Het regelmatig in beweging zijn is niet alleen fijn voor het lijf, ook het hoofd knapt ervan op. De stroom aan huiveringwekkende nieuwsberichten komt vaak nogal ongefilterd bij me binnen. Fysiek bezig zijn is fijne afleiding van alle ellende in de wereld en de vrijgekomen endorfines na afloop zorgen voor een blij gemoed.