“Thuisquarantaine als alleenstaande ouder in coronatijd”
Het grootste probleem waar ik, net als andere mensen met CF, tegenaan loop, is natuurlijk het risico om besmet te raken met het coronavirus. Voor de meeste mensen in mijn omgeving is overal een mouw aan te passen in het dagelijks leven, zoals thuiswerken, boodschappen laten bezorgen etc. Nu wil helaas het geval dat mijn man werkzaam is in de vitale sector; hij werkt met geriatrische patiënten in een verpleegtehuis.
Hierdoor heeft hij uiteraard niet de luxe om thuis te kunnen werken. En de kans dat hij besmet raakt is best aanzienlijk, aangezien hij ook de 1,5-metermaatregel moeilijk kan naleven ten opzichte van zijn bewoners en zijn collega´s.
Dus na een poosje aanmodderen hebben we besloten dat hij voorlopig het huis uit moest, zodat hij mij in elk geval niet kan besmetten. Hij verblijft tijdelijk in een vakantiehuisje dat hij van zijn lieve tante mag gebruiken.
Maar nu komt pas mijn grootste uitdaging, wij hebben ook twee kinderen, eentje van zeven en eentje van drie, waar ik nu dus alleen voor moet zorgen. Dit is voor de meeste alleenstaande ouders al moeilijk, en zeker nu ze ook niet naar school en de peuteropvang mogen. Maar voor mij, als moeder met CF, komt het extra hard aan.
Normaal gaat de oudste natuurlijk vijf dagen naar school en de jongste twee ochtenden naar de peuteropvang. Dat zijn voor mij de ideale momenten om te sporten, zodat ik fit blijf. Dit valt nu helemaal weg. Al probeer ik ´s avonds weleens wat thuis te doen als de kinderen in bed liggen. Normaal komt mijn man rond vier uur thuis en kan ik ze ´overdragen´ als ik moe ben. Nu niet. Nu komt alles op mij aan.
Gelukkig ben ik gezegend met twee ontzettend lieve en begripvolle jongens, die ik de situatie redelijk goed kan uitleggen: ”…mama heeft beestjes, en mag dus geen corona krijgen…”. Ze vermaken zich heel goed met zijn tweetjes en helpen mij wanneer ik het aan ze vraag. Als ik een minder goed dagje heb laten ze me lekker wat langer in bed liggen en redden ze zich samen.
Wat hier goed helpt is een vast dagritme aanhouden, dus steeds op dezelfde tijd opstaan, rustig ontbijten en dan doet de oudste zijn huiswerk en de jongste kijkt tv. Dan maar even niet de pedagogisch verantwoorde ouder uithangen... Tussen de middag lunchen en daarna lekker naar buiten. Zo komen we de dagen wel door.
Dit vaste dagritme heeft voor veel rust gezorgd, de jongens weten waar ze aan toe zijn en gedijen goed. Ik kan nou niet zeggen dat ze staan te springen om weer naar school te gaan, al mist de oudste zijn vriendjes wel heel erg. Natuurlijk wordt papa ook gemist, maar daar hebben we gelukkig videobellen voor. Het is momenteel roeien met de riemen die je hebt, hoe moeilijk dat ook is. Het gaat een keer over.
Voor andere ouders, al dan niet met CF, of met kinderen met CF heb ik als tip: betrek je kinderen zoveel mogelijk, in alle opzichten. Ze begrijpen meer dan je denkt, leg het uit op hun eigen niveau. Maar betrek ze ook in de dagelijkse praktijk. Kinderen vinden het ontzettend leuk om klusjes te doen, om verantwoordelijkheid te krijgen. Het is vaak leerzaam en het bevordert de zelfstandigheid, een groot goed bij kinderen.
En als laatste zou ik anderen willen aanraden: maak het jezelf vooral zo makkelijk mogelijk. De huidige situatie is al moeilijk genoeg, ga niet lopen stressen over ramen die gelapt moet worden, de wasmand die uitpuilt, kinderen die teveel achter een scherm zitten. Voor nu geeft het allemaal even niet, het komt allemaal wel weer.
