“Mijn thuisquarantaine”

Het ging zo lekker op het werk, totdat  het coronavirus het land binnen viel. Dat maakt voor mij dat ik helaas niet meer naar mijn werk kan, omdat ik anders teveel risico loop om ziek te worden. Ik werk namelijk in de kinderopvang op een babygroep. Dit werk maakt mij iedere dag weer gelukkig. Helaas zit ik nu al langer dan een maand thuis en mis ik het werk heel erg! Gelukkig kan ik nog wel videobellen met mijn collega’s.

In de derde week thuis voelde ik dat mijn longen achteruit gingen. Ik begon meer te hoesten en ik had minder trek in eten. Normaal gesproken verbruik ik veel meer energie, waardoor ik ook meer trek in eten heb. Ik heb het ziekenhuis gebeld, en ik heb na overleg een antibioticakuur gekregen, én wat flesjes dieetvoeding om aan te sterken. Gelukkig slaat de antibioticakuur aan en hoest ik nu een stuk minder.

Ik probeer wel in beweging te blijven, zo houd ik mijn longen sterk. Dit doe ik door buiten te fietsen, te wandelen of lekker een stuk te skeeleren.

Ik woon samen met mijn vriend naast het bedrijf van mijn vader. Zelf ga ik al een tijdje niet meer naar de winkels. Boodschappen laat ik halen door mijn vader of moeder, die dus gelukkig in de buurt wonen. Ook mijn vriend neemt af en toe wat lekkere dingen voor mij mee.

Gelukkig kan ik mezelf wel een beetje bezig houden. Het huishouden, het innemen van mijn medicijnen en het bewegen gaat gewoon door! Naast de dagelijkse taken komt er ook regelmatig even een puzzel op tafel. Of ik geniet lekker van het mooie weer met een bakje koffie in de achtertuin. Mijn familie zie ik gelukkig nog wel. We videobellen heel veel, of ze komen koffie drinken in de tuin. Natuurlijk wel op afstand. We zwaaien ook regelmatig even naar elkaar voor het raam.

Het is een lastige tijd. We hopen met z’n allen dat we snel weer aan het werk kunnen, en elkaar weer mogen aanraken. Het belangrijkste is voor mij namelijk dat we elkaar een knuffel kunnen geven in moeilijke situaties!