“Het kan altijd volgend jaar nog!”
Mijn naam is Maarten, ik woon sinds december 2019 op mijzelf. Ik heb geen partner en geen kinderen, maar wel een huis met achterstallig onderhoud. Dat laatste komt goed van pas nu we in thuisquarantaine zitten (voorjaar 2020).
Sporten is al sinds 1996 heel belangrijk in mijn leven. Helaas kreeg ik na een embolisatie (het afsluiten van een of meerdere bloedvaten, red.) in 2015 zo veel terugval in longfunctie, dat een stevige wandeling al als een heftige work-out voelde. Ik werkte als ict-er bij een kleine aannemer voor ondergrondse infra (aanleggen van gas-, water- en elektravoorzieningen) voor nutsbedrijven. Door mijn gezondheidsproblemen ben ik in 2017 afgekeurd.
In mei 2019 ben ik weer begonnen met sporten, eerst ben ik voorzichtig gaan hardlopen en dat heb ik steeds verder opgebouwd. In februari 2020 heb ik voor het eerst bij een atletiekvereniging aangeklopt. Het leek mij namelijk fijn en belangrijk om weer onder de mensen te komen. Wanneer je alleenstaand en chronisch ziek bent, is je wereld immers klein. Lid worden van deze vereniging was heerlijk voor mij, ik leerde nieuwe mensen kennen en tegelijk werkte ik aan mijn conditie.
En dan is daar het coronavirus, en wordt ons op het hart gedrukt thuis te blijven! De atletiekvereniging sloot haar deuren, en daar zit je dan... Het enige contact met de buitenwereld is een gesprek op afstand met mijn zus op vrijdagmiddag, dan brengt ze mij boodschappen.
Na een week in isolatie kwam er een vraag van een lotgenoot: ‘wie heeft zin om samen online te gaan sporten?’. Daar had ik wel oren naar, zeker omdat ik geen enkele ervaring had met thuis sporten. De eerste sessie was moordend! Mijn buik-, armen-, borst- en schouderspieren moesten het zwaar ontgelden. Deze spieren waren immers niet veel gewend, in tegenstelling tot mijn beenspieren.
Wat is dit samen sporten fijn! Voor mij is het ook echt een momentje samen, het betekent meer dan alleen sporten voor me. Het helpt natuurlijk om actief te blijven, maar het is ook even contact hebben met andere CF-patiënten. Al merk ik, op hier en daar een kuch na, weinig van de ziekte tijdens het sporten.
Intussen heb ik ook het hardlopen, in aangepaste vorm, weer opgepakt. Ik zet de wekker lekker vroeg, om 05.50 uur, zodat ik om 06.15 uur de deur uit kan, en voor de drukte weer thuis ben. Ik heb me zelfs ingeschreven voor de virtuele challenge van mei 2020 (vijf en tien kilometer hardlopen in je eigen omgeving). Helaas is de Dam tot Damloop van dit jaar inmiddels geannuleerd, maar ik ga die 16,4 kilometer die dag sowieso lopen! Mensen hebben immers geld gedoneerd en ik steek er energie in om de prestatie te leveren. Tenslotte: een sportieve groet voor jullie allemaal!
Maar sport duurt geen uren, en ook geen dagen. Dus probeer ik bezig te zijn en afleiding te vinden in het opknappen van mijn huis. Ik heb al een sportkamer en een logeerkamer gemaakt. Nu ben ik bezig om de slaapkamer op te knappen. Die sportkamer is een uitkomst! Naast de gezamenlijke sportmomenten, pak ik af en toe zelf nog een bonuskwartiertje mee. En dat mijn conditie hier wel bij vaart, blijkt wel uit mijn personal record op de vijf kilometer dat ik vorige week liep!
Verder film ik mijn sportactiviteiten. Zo kan mijn familie, die dus niet langs mag komen, zien dat ik niet depressief elke dag op de bank blijf liggen. Dat geeft hen en mij een gerust gevoel. Ik edit alle filmpjes tot een maximum van twee minuten. Dat is een lekkere klus die zorgt voor ontspanning tijdens de fysiek rustige momenten. Wil je een kijkje nemen op mijn YouTube-kanaal? Dat kan hier.
Ook al heb ik het af en toe moeilijk, ik kijk enorm uit naar mijn motorkampeerweekend in juli, en mijn motorbergtraining in augustus. Al is het nog de vraag of dit door kan gaan. Dit zijn vragen waar we allemaal mee zitten: plannen die mogelijk niet doorgaan en hoe daar mee om te gaan. Ik denk dan maar: ‘het kan altijd volgend jaar nog!’.
