“Ik wil een knuffel! Er zijn veel mensen die het heerlijk zouden vinden om alleen te leven in een hutje op de hei.......”
Er zijn mensen die het heerlijk zouden vinden om alleen te leven in een hutje op de hei. Zij zeggen geen andere mensen nodig te hebben. Ik woon alleen met mijn hond en dat vind ik doorgaans prima. Mijn huis is mijn rustpunt, tussen alle sociale activiteiten door.
Het coronavirus veranderde echter plotsklaps mijn sociale leven. De eenzaamheid greep mij naar de keel, ik ben niet gemaakt om alleen te zijn.
De eenzaamheid verteerde mij, en ik had een intens verlangen naar een knuffel. Ik zou er alle coronaregels voor willen overtreden! Maar ja, ik behoor met mijn CF tot de kwetsbare doelgroep. Wat een dilemma. Moet ik nu kiezen tussen mijn lichamelijke of mijn geestelijke gezondheid? En hoe zou ik dat moeten doen, het een kan toch niet zonder het ander? Zou ik me beter voelen als mijn moeder langs kwam? Maar haar alleen zien is niet voldoende, ik wil een knuffel! Maar mijn ouders wonen in Brabant, daar waar de coronahaard is. Kan ik hen wel toelaten in mijn huis? De onzekerheid en het verlangen maakten me gek.
Huilend belde ik mijn ouders op, ik kon niet meer, ik had mensen nodig. Mijn moeder kwam naar me toe, gewapend met mondkapje en handschoenen. Hierdoor voelde ik mij ineens als een patiënt, maar ik kon mijn moeder knuffelen. Dit was natuurlijk erg fijn en het deed me echt goed. Maar wat is het toch een rotvirus dat ons in deze rare situatie heeft gebracht.
Kort daarna lag er een brief van de woningcorporatie in mijn brievenbus. Ze gingen juist nu asbest verwijderen uit het gebouw waar ik woon. Toen was voor mij de maat vol. Ik vertrok naar mijn ouders om daar een tijdje te blijven.
Een maal terug in mijn ouderlijkhuis hebben we afspraken gemaakt over wat wel en wat niet mag als we samen leven in een huis. Dit om het coronavirus buiten de deur te houden. De mondkapjes en handschoenen zijn gelukkig inmiddels verdwenen. Ik knapte mentaal weer helemaal op van het samen zijn. Zet mij dus maar niet in een hutje op de hei! Ik geniet enorm van de polder om mij heen bij mijn ouders. Dat is voor mij toch meer vrijheid dan de stad waar ik woon. Ik wandel, fiets en sport online. Ik waag me aan een moeilijke legpuzzel en ik ontwikkel wat creatieve ideeën.
Langzaam aan lonkt ook de behoefte om weer andere mensen te ontmoeten. Ook zou ik me weer graag bezig houden met de hondensport, wat ik zo enorm leuk vind. Maar bij elke activiteit die je weer oppakt blijft het wikken en wegen met al die sociale dilemma’s in deze coronatijd. Het coronavirus brengt voor velen van ons dilemma's met zich mee, dilemma’s waar niemand een kant en klaar antwoord op heeft. Het is voor veel mensen moeilijk om de hygiëne- en social distance-maatregelen in acht te nemen. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Dat brengt weer zoveel vraagstukken en onzekerheden met zich mee.
Ik ben er, door mijn eigen ervaring, van overtuigd dat je iemand in vertrouwen moet nemen om je zorgen mee te delen, maar zeker ook om plezier mee te hebben! Zo blijf je mentaal fit. Blijf elkaar steunen en houd rekening met elkaars wensen. Je hoeft het niet alleen te doen. Zo blijven we samen gezond!
Cobie, de moeder van Judith, vertelt hieronder hoe zij het ervaren heeft.
Videobellen is niets voor mij, maar in deze tijd was het de enige oplossing om contact te hebben met mijn dochter. Zo kon ik toch inschatten hoe het met haar ging. Als ouder blijf je bezorgd. We zagen dat Judith steeds ongelukkiger werd, en ze belde ons met de vraag of we haar alsjeblieft wilden komen halen. Mijn hart brak. Ze gaf aan het niet meer alleen te redden.
Ik wist niet hoe snel ik naar haar toe moest gaan. Intussen rekening houdend met alle dilemma’s van het virus in ons hoofd. Maar op dat moment was er geen beter medicijn dan bij haar zijn. Zij klampte zich helemaal aan mij vast. Dit voelde voor mij als de juiste beslissing. Nu ze bij ons is, komt ze gelukkig weer tot leven en zien we haar weer stralen. Het is goed om samen te zijn!
