“Kies ik voor de kwaliteit of kwantiteit van het leven?”
Op mijn twintigste was ik klaar met studeren en stond ik voor de keuze 'wat ga ik doen met mijn leven', met de wetenschap dat mijn geprognotiseerde levensverwachting tussen de 30 en 40 jaar lag. 'Kies ik voor de kwaliteit of kwantiteit van het leven?'. Mijn credo is 'je hebt maar één leven en het is zonde om dat te verwaarlozen'.
Ik besloot te kiezen voor de kwaliteit van het leven. Het maakt niet uit hoe oud ik word, maar als ik sterf wil ik terug kunnen kijken met de wetenschap dat ik optimaal heb genoten van het leven, en er het maximale uit heb gehaald.
Ik stelde mezelf hierbij ook een aantal concrete doelen, zoals: financieel onafhankelijk zijn, de vrijheid om mijn eigen keuzes te maken en me hierbij zo min mogelijk te laten belemmeren door anderen. Voor mij hield dit bijvoorbeeld in dat een relatie niet in dit beeld paste. En ook dat ik altijd in overweging nam hoeveel impact een door de arts voorgestelde behandelmethode op mijn levenskwaliteit zou hebben.
Ik doe de dingen waarvan mijn gevoel zegt dat ik ze moet doen, en ik laat me hierbij zo min mogelijk afremmen door wat mijn hoofd zegt. Dat betekent dat ik ook dingen heb gedaan die niet altijd even gezond of verstandig waren in relatie tot CF.
Daarnaast wilde ik (voor mijzelf) bewijzen dat ik, ondanks mijn CF, normaal kon functioneren als een gezond mens. Voorwaarde om het maximale uit mijn leven te halen was voor mij ook dat ik bereid was te investeren ten gunste van mijn ziektebeeld. Immers je kunt niet tegen een arts zeggen "alstublieft dokter, ik heb CF, lost u het maar op". Zo werkt het helaas niet. Je kunt zelf ook het een en ander doen om het verloop van je ziektebeeld gunstiger te maken.
Zo heb ik gezorgd voor een goede conditie door veel te sporten. Een goede conditie zorgt voor een betere weerstand. Daarnaast zorgt sporten er ook voor dat de longen goed gebruikt worden waardoor het slijm ook makkelijker loskomt.
Verder heb ik een goed medicijnregime gevolgd; mijn medicijnen netjes ingenomen conform de voorschriften van de arts. Ik heb niet gedacht “vandaag maar even geen medicijnen slikken omdat ik geen zin heb…”.
Ook let ik op mijn voeding en eet ik drie gezonde maaltijden per dag. Daarnaast ben ik zo actief als mogelijk in het dagelijkse leven, binnen mijn eigen fysieke grenzen.
Tenslotte heb ik altijd tijdig aan de bel getrokken als het niet goed ging. Hoe langer je wacht om je arts te contacten hoe langer je herstel kan duren, en hoe groter de kans op blijvende schade.
Deze levensinstelling heeft mij heel veel levensgenot, plezier en levenservaring opgeleverd. Ik heb heel wat van de wereld gezien, heb prestaties neergezet waar niet alleen ikzelf, maar ook anderen trots op zijn. Ik heb 34 jaar lang gewerkt en carrière gemaakt, ik heb een eigen huis, en ik heb inmiddels de leeftijd van 56 jaar bereikt. Kortom mijn rugzak is aardig gevuld. En ondanks dat het de laatste paar jaar wat minder gaat, en ik in 2018 gestopt ben met werken, heb ik nog steeds de overtuiging dat er nog best wat bij kan in die rugzak!
