“Een leerling met CF in de klas”
Een leerling met CF in de klas
Toen ik vroeger op school zat, heb ik daar nooit iemand anders met CF ontmoet. Dat vond ik wel jammer, want in die tijd was er nog geen internet en had ik best behoefte aan contact met anderen die in dezelfde situatie zaten. Ik ben nu 45, dus dit gaat over de tijd dat er nog vakantiekampen werden georganiseerd door stichting FOK. Ik heb daar ontzettend veel aan gehad, maar dat was natuurlijk maar één week per jaar.
Inmiddels sta ik al een heel aantal jaren op de middelbare school als natuurkundedocent voor de klas. Meestal vertel ik de klas niet meteen dat ik CF heb; ik wacht een paar lessen, zodat ze een beetje weten wie ik ben en ook vragen durven te stellen die ze misschien hebben. Maar een paar jaar geleden nam ik halverwege het schooljaar wat klassen over en voelde het logisch om het wel meteen te zeggen. Dat bleek een goed idee, want in één van de klassen stak een leerling de hand op na mijn verhaal en vroeg "Ik heb ook CF; wat vindt u van het segregatiebeleid?" (nu het Kruisinfectie preventie (KIP) beleid, red.) Die had ik niet zien aankomen!
Het was duidelijk dat de leerling niet bij mij in de klas moest zitten. Dus wilde ik na de les de roostermaker opzoeken die zulke dingen regelt. Maar nog voordat ik in de docentenkamer was aangekomen, kwam hij al naar mij toe om me te melden dat de leerling op eigen verzoek was overgeplaatst naar de klas van mijn collega. De leerling kon blijkbaar harder lopen dan ik en nam direct initiatief. Hoewel dit uiteraard niet mijn verdienste was, ik had de leerling nog amper ontmoet, is assertiviteit wel wat ik graag bereik als docent. Zeker als het om je gezondheid gaat is het goed om dingen meteen te regelen.
Maar wat daarna kwam verbaasde mij wel. Er kwam namelijk helemaal niks. Zoals gezegd, ik had vroeger graag contact gehad met andere CF-ers. Bij de FOK-kampen was er een "oude" patiënt, die 37 jaar was als ik het me goed herinner, mee als leiding en ik vond het inspirerend dat je zo oud kon worden met CF. Ik was maar wat geïnteresseerd in hoe dat voor hem was.
Daarom had ik ook verwacht dat de leerling nog wel contact met mij zou opnemen. Maar dat gebeurde dus niet, blijkbaar had deze leerling er geen behoefte aan. Prima voor mij natuurlijk, ik weet inmiddels wel hoe het is om ouder te zijn met CF, maar het verbaasde me wel.
Hoe zou dit komen? Ik heb wel een idee. Wat ik namelijk niet weet is hoe het is om in deze tijd jong te zijn met CF. En wat ik ervan meekrijg en waarvan mijn gevoel gebaseerd is op deze leerling en gesprekken met 1 andere CF-jongere, is dat behoorlijk anders dan in mijn tijd. Wat niet wil zeggen dat dit voor iedereen geldt. Wanneer ik de film "five feet apart" zie, voelt dat heel erg herkenbaar. Door het ziekenhuis lopen alsof het mijn huis is, niet overal aan mee kunnen doen vanwege mijn ziekte, een zeer beperkte levensverwachting, dat heb ik allemaal ook meegemaakt. Ik denk dat dit voor veel jonge CF-ers van nu heel anders is. Als medicatie goed aanslaat, verschilt de levensverwachting volgens mij vaak niet zo van die van gezonde mensen. Verder zijn de beperkingen die CF met zich meebrengt ook niet altijd zo groot. Dat kan veel uit maken voor de behoefte om lotgenoten te spreken, want je "lot" is veel minder bijzonder. En natuurlijk zijn er tegenwoordig ook nog veel digitale mogelijkheden, waardoor jongeren ook contact kunnen krijgen met anderen en dus minder behoefte kunnen hebben aan contact in de buurt.
Dit alles heeft ook nog een ander gevolg: het beeld van mensen, dat CF-ers elk moment dood neer kunnen vallen, klopt voor jongeren van nu nog minder dan toen ik jong was. Ik kan me dan ook goed voorstellen, dat ze vaak verzwijgen dat ze ziek zijn, om geen verkeerde indruk te wekken. En misschien is het ook beter om, als je relatief gezond bent, dit niet te vertellen om niet buitengesloten te worden, zoals ik zelf heb meegemaakt.
Als docent zie ik graag dat ze niets verzwijgen, want ik wil de leerlingen graag helpen. Niet alleen met mijn vak, maar ook met andere problemen in hun leven. Vakkennis overbrengen is niet de belangrijkste taak van een docent. Het gaat meer om opvoeden en dus ook om ondersteuning bieden bij problemen die niets met het vak, en vaak zelfs niets met school te maken hebben. Ik wil er graag voor ze zijn als dat helpt. Het is belangrijk goed te luisteren. Blijkbaar had deze leerling niet zoveel problemen met CF. Dan vind ik het niet nodig om mijzelf op te dringen. Hoewel ik achteraf wel dacht dat ik misschien had moeten laten weten dat ik beschikbaar was als daar behoefte aan zou zijn. Maar als de leerling er geen behoefte aan heeft, is er geen reden voor.
