“Als werken niet meer gaat..”
Na jarenlang studeren was het dan eindelijk zover. Via mijn stage had ik een ontzettend leuke baan gekregen als orthopedagoog. Omdat ik niet wist of ik het fysiek allemaal ging redden startte ik met een contract van 24 uur.'Wat was het leuk om al het geleerde nu eindelijk toe te kunnen passen in de praktijk. Ik mocht zelf mijn week indelen, als ik maar mijn uren maakte. ’s Ochtends kon ik dus rustig opstarten (alle medicatie op mijn gemak nemen en vernevelen), en daarna reed ik in mijn auto het land door om in gesprek te gaan met jongeren en hun ouders. Rapporteren kon ook vanuit huis.
Na een aantal jaren werd het bedrijf waar ik voor werkte helaas overgenomen, en kwam ik bij een ander bedrijf te werken in hartje Rotterdam. De flexibiliteit verviel, ik werd nu op vaste dagen op kantoor verwacht. Gelukkig kon ik bedingen dat ik als een van de weinigen een parkeerplaats kreeg (reizen met het OV vond ik fysiek en qua virussen niet verstandig) en mocht ik wat later aan de werkdag beginnen. Ik werkte er met plezier. Had leuke collega’s, een geweldige teamleider en genoot van het contact met de cliënten.
Mijn gezondheid holde echter inmiddels achteruit. Ik werd vaker opgenomen in het ziekenhuis of zat thuis aan de intraveneuze antibiotica. Na de kuur nam ik de tijd om goed aan te sterken, en begon ik dan weer op arbeids-therapeutische basis met werken. Net als ik dan weer bijna mijn uren had opgebouwd, ging ik opnieuw onderuit en volgde er weer een opname. Zo kwakkelde ik een tijdje door.
Ik merkte dat ik langzaam de grip begon te verliezen op mijn werk. Ik voelde me na weken ziek zijn ‘wollig’ in mijn hoofd als ik scherp wilde zijn op het werk. Ook moest ik afspraken afzeggen met cliënten omdat ik weer ziek was, en ik werd soms zelfs door cliënten aangesproken op mijn hoesten. Ook wist ik niet goed meer waar mijn collega’s mee bezig waren. Thuis werd het ook steeds moeilijker om nog alles te kunnen bolwerken. Mijn energie was op aan het einde van de dag en op mijn vrije dagen was ik vooral bezig met bijtanken.
Uiteindelijk was het mijn werkgever die een traject opstartte om te stoppen met werken. Ik was in eerste instantie vooral heel boos en verdrietig. Wie was zij om te beweren dat ik niet meer kon werken? Ik stopte mijn ziel en zaligheid in het werk. Daarnaast sta ik zo positief in het leven, denk en hoop ik dat het altijd wel weer goedkomt. Nu werd er tegen me gezegd dat het niet meer goed zou komen, en dat het misschien beter was om het dienstverband te beëindigen.
Ik sprak er veel met vrienden en familie over. Toen ik uiteindelijk met wat afstand naar de situatie keek, begreep ik het stiekem ook wel. Mijn werkgever schakelde tijdens het traject een begripvolle en empathische ‘arbeidsdeskundige’ in, die mijn gevoelens serieus nam en de scherpe randjes weg kon nemen. Al bleef het wrang dat het voelde alsof de beslissing voor mij werd genomen, in plaats van dat ik er zelf voor koos om te stoppen met werken. Een lang verhaal kort; uiteindelijk werd ik afgekeurd en stopte mijn werk. We namen in een gezellig barretje afscheid van elkaar en toen begon mijn leven ‘volledig thuis’.
Dat kostte een hoop moeite. Ik liep soms tegen de muren op, vond het allemaal wat doelloos en miste het om mijn hersens aan het werk te zetten. De mensen om mij heen opperden of het leuk was om dan een cursus te gaan volgen, maar dat was niet wat ik wilde.
Ik wilde graag weer in een groep mensen zijn die mij waarderen om wie ík ben en om wat ík kan. Niet weer aangesproken te worden als moeder, als patiënt of als vriendin. Maar ergens de waardering krijgen als mens, als jezelf.
Ik besloot om me aan te melden voor een schildercursus. Ik was daar heerlijk anoniem, niemand wist over mijn gezondheidsproblemen of arbeidsverleden en ik bleek zelfs talent te hebben! Ook las ik af en toe nog mee met de rapporten van een oud-collega, gewoon om even heerlijk in mijn oude werk te duiken. Ook besloot ik vaker de sportschool te gaan bezoeken op vaste tijden. Vaste tijden geven mij regelmaat, een gevoel dat ik ook een soort werkdag heb. En door op vaste tijden en dagen te gaan sporten kom je ook steeds dezelfde (sport-)collega’s tegen.
Naarmate de maanden vorderden raakte ik steeds meer gewend aan het thuis zijn. Ik ga op vaste tijden uit bed (ook vanwege mijn zoon) en probeer mezelf gedurende de dag bezig te houden met leuke dingen en soms ook noodzakelijke dingen (kleine huishoudelijke klusjes). Ik heb er steeds meer hobby’s bij gekregen; ik haak, ben met naailes begonnen en lees weer wat vaker een boek. Hobby’s die weinig inspanning kosten, maar wel kleur en invulling aan de dag geven.
Inmiddels weet ik niet meer beter. Ik mis mijn werk zeker nog, vooral omdat ik het ontzettend leuk werk vond. Maar ik kom tegenwoordig echt tijd tekort in mijn dagen. Stiekem vraag ik me weleens af hoe ik het toch allemaal deed toen ik er nog bij werkte?!
