“Verdriet omzetten in liefde voor andere kinderen......”
Doordat ik na mijn middelbare schoolperiode steeds zieker werd, kon ik helaas mijn vervolgopleiding niet afmaken. Op mijn 20ste had ik steeds zuurstof nodig en was ik afhankelijk van een rolstoel. Uiteindelijk heb ik een screening in het UMCU gedaan. Op mijn 21ste op de wachtlijst voor longtransplantatie. Na 9 maanden te hebben gewacht vond de transplantatie plaats.
Ik was voor de longtransplantatie veel bezig met hoe het zou gaan. En ook met hoe ik mijn ouders gedag zou zeggen voor de operatie. Moest ik nu afscheid nemen voor de zekerheid, of juist niet? Ik was er onzeker over.
Het heeft mij toen enorm geholpen er met een vriendin over te praten die een jaar eerder een longtransplantatie had gehad, en met wie het toen goed ging. Zij vertelde dat zij er heel positief in was gegaan en ze zei: “je gaat toch voor nieuwe longen? Dan mag je er toch ook vanuit gaan dat het goed gaat? Afscheid nemen komt later, eerst ga je jouw doelen nog verwezenlijken….”. Ik vond dat heel fijn om te horen, want ik wilde dolgraag trouwen en kinderen krijgen. Mijn vriendin had zelf bij haar longtransplantatie gewoon luchtig tegen haar familie gezegd: “doei allemaal, tot straks! “
Te horen hoe zij dat had aangepakt heeft mij destijds enorm geholpen, zo kon het dus ook! Ik ben er toen met meer vertrouwen, luchtiger, ingegaan. Ik had dus geleerd om steun te zoeken, of hulp te zoeken als ik dat nodig had.
Ik ben mijn donor eeuwig dankbaar voor dit geschenk. Ik ben in het begin nogal warrig geweest en kon niet geloven dat het allemaal echt waar was. Maar toen ik eenmaal weer kon gaan lopen en zelfstandig kon ademen, besefte ik dat het allemaal echt waar was.
Ik kreeg uitleg van de verpleegkundige hoe ik mijn medicatie moest uitzetten en wat ik allemaal nodig had op een dag, welke pillen etc. Dit was heel waardevol en erg fijn. Ook op het gebied van dieet en voeding kreeg ik hulp. En in het longtransplantatieteam was een maatschappelijk werkster aanwezig waar ik veel mee sprak en aan wie ik mijn vragen kwijt kon.
Vijf maanden na de transplantatie eindigde mijn relatie met mijn eerste vriend. Ik was letterlijk weer aan het leven, en kon dingen die ik nooit eerder had kunnen doen. Denk aan reizen, op vakantie gaan en sporten. De nieuwe Debby was energiek en spontaan. Deze veranderingen gingen niet meer samen met de persoon met wie ik toen een relatie had.
Al snel na de breuk leerde ik mijn huidige man kennen. Wij groeiden samen na mijn transplantatieperiode verder. Hij vroeg mij wat hij voor mij daarin kon betekenen en hielp mij met mijn medicijnen en artsbezoeken.
We trouwden in 2008 en namen een hond en een kat. En we gingen verhuizen (groter wonen) omdat we graag kinderen wilden. In de periode van 2007 tot 2009 heb ik drie keer een ivf-behandeling gehad, omdat ik maar niet zwanger raakte. Ondanks deze pogingen is het nooit gelukt om zwanger te worden. Dit was een heftige en zeer zware periode, niet alleen fysiek maar ook mentaal.
Wij gingen samen in therapie bij een psycholoog. Ook was ik zelf in therapie bij iemand anders voor de verwerking hiervan. Na ongeveer een jaar kon ik mijn verdriet omzetten in geluk en liefde voor andere kinderen. Ik keek wat mij hielp om hiermee om te gaan. Dit bleek voor mij het zijn van overblijfouder op een school, en het zijn van oppasmoeder. En nog steeds ben ik oppas van twee lieve jongens van 6 en 9 jaar. En een keer per week zit ik in een gezellig overblijfteam op de school in het dorp waar ik woon.
