Judith, 43 jaar
·
· Ik heb zelf CF
Geplaatst in thema: Gezondheid & medische zorg

“Ik knok niet alleen, we doen het samen!”

Daar zat ik dan, alleen in quarantaine, stoeiend met een depressie die zich al voor het corona tijdperk had ontwikkeld. Zonder de nodige afleiding probeerde ik een invulling te vinden van de dag om uit deze depressie te komen. Dit was lastig vol te houden en ik voelde me enorm eenzaam. Mijn fysio stuurde mij een trainingsschema dat ik thuis kon uitvoeren, maar mijn motivatie was nul.
Ik las een bericht op een besloten Facebookgroep voor volwassen CF-ers ('Living on the edge'). Het ging over iemand die met huis-, tuin-, en keukenspullen toch gemotiveerd aan het sporten was. Onder het bericht verschenen verschillende reacties van mensen met motivatieproblemen bij het sporten, zonder sportclub of fysio als stok achter de deur. Heerlijk deze herkenning! Ik was dus niet alleen, maar ik miste wel de stok achter de deur. In beweging blijven is voor mij vaak de sleutel om uit een depressie te komen.
Ik stelde daarom op Facebook de vraag of er misschien iemand was die het leuk vond om samen met mij middels videobellen te sporten, op een vaste dag en een vast tijdstip. Zo zouden we elkaars stok achter de deur kunnen zijn. En elkaar motiveren en stimuleren om fit uit deze coronatijd te komen.

Ik kreeg enthousiaste reacties van lotgenoten die dit wel zagen zitten. Zo had ik in no time niet één sportmaatje, maar wel tien! Ik heb iedereen gekoppeld in de FB Messenger-groep Cystic Fitbroses (in die groep gekscherend ‘de kuchclub’ genoemd).

Aanvankelijk dacht ik dat ieder zijn eigen oefeningen ging doen als we samen zouden video bellen. Echter niet iedereen bleek een trainingsschema te hebben zoals ik dat had gekregen van mijn fysio. De groep leek het wel fijn te vinden om gezamenlijk dezelfde oefeningen te doen. Zo gooide ik mijn trainingsschema in de groep om dat eventueel samen te doen. Al gauw verzamelden we samen vijfenzestig sportoefeningen. Ieder vanuit onze eigen ervaring, of uit aanbod op internet. Nu hadden we oefeningen voor alle spiergroepen, inclusief een warming up en een cooling down. Dat maakt het sporten uitdagend, gevarieerd, en spierpijn is gegarandeerd.
Zo probeerden we uit of we via Messenger ook in een groep konden videobellen. Ook dit bleek mogelijk te zijn. Er zijn nu vier verschillende sportmomenten per week van veertig minuten. We ontvangen op deze tijden een video-oproep en kiezen zelf of we deze accepteren om mee te gaan sporten.
Een van de deelneemsters heeft zich ontpopt als een ware fitnessjuf, zij maakt van elk sportmoment weer een leuke les. Terwijl zij, zoals ze zelf zegt, dit in haar eentje nooit had gedaan. Ik heb bewondering voor iedereen die op  zijn eigen niveau meesport, en soms net even dat extra tandje probeert bij te zetten. Een van de mannen is zelf zeer sportief in hardlopen, maar wist niet hoe hij dat thuissporten moest invullen. ‘De eerste les was moordend!’, aldus deze deelnemer die toch wel wat gewend is. Ik kies er zelf voor om twee keer per week in de ochtend mee te doen, dat geeft mij weer voldoende hersteltijd gedurende de dag.
We zijn echt elkaars stok achter de deur geworden, een wake up call om samen te sporten. Het geeft mij en anderen absoluut een reden om weer op te staan, zelfs als mijn depressie weer de overhand neemt. Ik knok niet alleen, we doen het samen! Ik ben trots op wat ik met mijn vraag op Facebook heb bereikt, voor mijzelf en voor mijn lotgenoten. Dat geeft me de kracht om door te gaan en de eenzaamheid te doorbreken.
  

Judith, 43 jaar
Ik ben Judith, ik heb CF en ik woon met mijn lieve hond in een fijn huis.

Gerelateerd aan

·
Josje, 31 jaar
·
Chanine, 39 jaar
·
Stan, 40 jaar

Wil jij ook anderen helpen met jouw verhaal?

Deel jouw verhaal
HomeErvaringsverhalenSteunpilaren